Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/10/2012
Ο Μαρκ Χάνα ήταν ένας Αμερικανός εκατομμυριούχος, γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων που θήτευσε στο Κογκρέσο στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ήταν ιδιοκτήτης ορυχείων κάρβουνου και σιδήρου. Τον χαρακτήριζε ο κυνισμός. Είχε πει κάποτε: “Υπάρχουν δύο σημαντικά πράγματα στην πολιτική, το ένα είναι τα λεφτά, δεν μπορώ όμως να θυμηθώ ποιο είναι το άλλο...”
Έναν αιώνα αργότερα, ο “κολλητός” του Ομπάμα, Ραμ Εμάνιουελ, δήμαρχος σήμερα, στην πόλη "πολιτικής καταγωγής" του προέδρου, το Σικάγο, πέρασε κι αυτός στην ιστορία (του πολιτικού κυνισμού) με τη διάσημη ρήση του: “Χρειάζεσαι τρία πράγματα για να νικήσεις στον στίβο της πολιτικής: Λεφτά, λεφτά και λεφτά...”
Πράγματι, η σχέση της αμερικανικής πολιτικής με το χρήμα είναι διαχρονική. Ζωτικής σημασίας και “αμφίδρομη”. Κυριαρχεί στον πολιτικό διάλογο και στην κριτική που δέχεται το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Για του λόγου το αληθές, μια αναζήτηση στο Google με όρους “money & american politics (χρήμα και αμερικανική πολιτική) βγάζει έναν απίθανο αριθμό 1,42 δισ. αποτελεσμάτων! Η σχέση πολιτικής-χρήματος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και σ' αυτές τις αμερικάνικες εκλογές. Όχι μόνον επειδή υπάρχει ποιοτική διαφοροποίηση στους χρηματοδότες των δύο υποψηφίων, με τον Ρεπουμπλικάνο Ρόμνεϊ να έχει “χορηγούς” την Goldman Sachs, την JPMorgan και την Bank of America και τον Ομπάμα, τα πανεπιστήμια κύρους και τους νεόκοπους “προοδευτικούς” κομπιουτεράδες της Silicon Valley. Είναι βέβαια κι αυτός ένας λόγος, όχι όμως ο πιο σημαντικός. Ο σπουδαιότερος λόγος έχει να κάνει με τον πακτωλό των εκατομμυρίων που ρέει με ορμή προς τα κομματικά ταμεία των δύο υποψήφιων από κάθε λογής πηγές. Σύμφωνα με το ανεξάρτητο “Κέντρο Πολιτικής Ανταπόκρισης” (Center for Responsive Politics) που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, το "πακέτο" του ζεστού πολιτικού χρήματος προς τους δύο υποψηφίους αυτών των εκλογών, προβλέπεται να σπάσει κάθε άλλο προηγούμενο ρεκόρ, αγγίζοντας σχεδόν τα 1,8 δισ. δολάρια! Σημειώνεται ότι η πιο "προσοδοφόρα" προεκλογική εκστρατεία στη μέχρι σήμερα πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, ήταν η προηγούμενη των Ομπάμα-Μακέιν, που "απέφερε" στα εκλογικά επιτελεία των δύο υποψήφιων, συνολικά περίπου 1,5 δισ. δολάρια.
Εξάρτηση...
Η εξάρτηση της αμερικανικής πολιτικής από τον κόσμο του χρήματος, γίνεται όλο και πιο άμεση, όλο και πιο σκοτεινή. Ο Ομπάμα δεν υποστηρίζεται οικονομικά μόνον από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και τη Microsoft του φιλάνθρωπου Μπιλ Γκέιτς. Είναι και ο μοναδικός εν ενεργεία πρόεδρος που στην εκστρατεία του για την επανεκλογή, έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους ιδιώτες χρηματοδότες από οποιονδήποτε άλλο πρόεδρο στην Αμερική μετά τον Νίξον! Ίσως προσπαθεί να προλάβει τον αντίπαλό του, που ως εκατομμυριούχος διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα σ' αυτό τον τομέα. Ας θυμηθούμε όμως πως όταν ο απερχόμενος πρόεδρος περνούσε το κατώφλι του Λευκού Οίκου, υπόσχονταν πως θα έσπαζε τους δεσμούς της αμερικανικής πολιτικής με τα ιδιωτικά συμφέροντα... Τον περασμένο Ιανουάριο, στην καθιερωμένη ομιλία του για την “κατάσταση της ένωσης”, ο Ομπάμα κατήγγειλε με ρητορικό μένος τη “διαβρωτική επιρροή του χρήματος στην πολιτική”. Τον επόμενο κιόλας μήνα, ανέκρουσε πρύμνα και έδωσε την άδεια στους υπουργούς της κυβέρνησης του, της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δηλαδή, να συμμετάσχουν σε πολιτικές εκδηλώσεις για τη συγκέντρωση των μεγάλων "πακέτων" πολιτικού χρήματος, τις λεγόμενες super PACs (political action committee) οι οποίες λειτουργούν ανεξάρτητα από το καθιερωμένο πλαίσιο πολιτικής χρηματοδότησης. Είναι το "δίκτυο" που συγκεντρώνει κεφάλαια για τη χρηματοδότηση όλων των μορφών αρνητικής διαφήμισης. Μ' αυτή την “επιθετική” στρατηγική, ο Ομπάμα κατάφερε να συγκεντρώσει μέχρι τον Μάρτιο εφέτος, 191,6 εκ. δολάρια, ενώ ο Ρεπουμπλικάνος αντίπαλός του περιορίζονταν στα 86,6 εκ.
Η πολιτική είναι επένδυση...
Ένας διαδηλωτής του κινήματος Ocuppy στην Ουάσιγκτον περιέγραψε περιεκτικά την κατάσταση: “Η κυβέρνηση ξεπουλά την πολιτική, τους νόμους και τη δικαιοσύνη στον πλειοδότη που θα κάνει τη μεγαλύτερη προσφορά”... Ο Νόρμαν Ορνστάιν εκπρόσωπος της συντηρητικού “Αμερικανικού Επιχειρηματικού Ινστιτούτου” λέει με τη σειρά του στο πολιτικό περιοδικό Mother Jones: “Δυστυχώς, ξαναγυρίσαμε στην εποχή του Νίξον. Την εποχή του μαύρου πολιτικού χρήματος, των χοντρών "πακέτων" με τα μετρητά και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, που αν και λίγα σε αριθμό, έχουν κυριαρχήσει στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή”. Το 1972, πριν ξεσπάσει το Γουότεργκειτ, ο Νίξον φέρεται να είχε ζητήσει από τον τότε διευθυντή του πολιτικού γραφείου του να καταστήσει σαφές στους μυστικούς χρηματοδότες του: “Όποιος θέλει να γίνει πρέσβης πρέπει να "σκάσει" τουλάχιστον $250.000”... Σε διάλεξη που έδωσαν την περασμένη Πρωτομαγιά στη Νέα Υόρκη, ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ Τζέικομπ Χάκερ και ο δημοσιογράφος Τζόε Χάγκαν, επισήμαναν ιδιαίτερα τις συνέπειες των φορολογικών ελαφρύνσεων προς τους πλούσιους που θέσπισε η προηγούμενη κυβέρνηση Μπους. Οι ελαφρύνσεις αυτές βοήθησαν τον μέσο Ρεπουμπλικάνο εκατομμυριούχο, να γίνει κατά 300-500.000 δολάρια πλουσιότερος. Το 53% όλων των μετά φόρων κερδών των μεγάλων ομίλων, πήγαν στις τσέπες του "κορυφαίου" 10% του 1% των πολύ πλούσιων. Παράλληλα, το 60% των εταιρικών κερδών στην Αμερική, προέρχεται σήμερα από τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι “δικαιούχοι” αυτής της μεταφοράς πλούτου στην κορυφή της εισοδηματικής “πυραμίδας”, έχουν καταλάβει ότι η απρόσμενη εύνοια της “τύχης” τους, οφείλεται σ' ένα και μοναδικό παράγοντα, την πολιτική. Για να κρατήσουν ζωντανή αυτή την προοπτική θα πρέπει να “επενδύσουν” περισσότερα στο "χρηματιστήριο" της πολιτικής. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο καθηγητής Χάκερ, “όλοι μπορούν να ψηφίσουν, αλλά δεν μπορούν όλοι να γίνουν δωρητές. Το χρήμα αλλάζει τη σχέση ανάμεσα στους πολιτικούς και τους δωρητές, προκαλεί ένα παραμορφωτικό εφέ στο θέμα πάνω στο οποίο εστιάζει η πολιτική”...
αυγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου